Obowiązujące stosunki pomiędzy przedstawicielami poszczególnych krajów oraz te, które odbywają się pomiędzy instytucjami międzynarodowymi są określone przez specjalną gałąź prawa.
Jest nią prawo międzynarodowe, które niejednokrotnie może być mylnie utożsamiane z międzynarodowym prawem prywatnym. Z tego też powodu gałąź odpowiadająca za stosunki między państwami określana jest jako prawo międzynarodowe publiczne. Drugą stroną w takich kontaktach mogłyby zostać różnorodnego typu podmioty
prawne. W skład takiego prawa wchodzi m.in. prawo konsularne czy traktatowe. Istnieje ponadto prawo (kancelaria prawnicza -
http://kancelaria-adwokat.biz/) kosmiczne i odnoszące
się do instytucji międzynarodowych. Jednym z podstawowych akt odnoszących się do międzynarodowego prawa publicznego jest
tzw. Karta Narodów Zjednoczonych. Do najbardziej istotnych źródeł tego prawa zaliczają się różnego rodzaju umowy międzypaństwowe czy orzecznictwo sądów międzynarodowych. Jeśli zostaną naruszone obowiązujące normy, mogą być zastosowane specjalistyczne sankcje, zatem ograniczenia, które mogą niekorzystnie wpływać na gospodarkę danego
kraju.
Stosunki między obcokrajowcami, a instytucjami polskimi są zdefiniowane przez prawo międzynarodowe prywatne. Mogłoby ono wywierać pewnego rodzaju wpływ na wewnętrzne prawo państwa, z którego wywodzi się taka osoba. Bardzo istotny jest fakt, że zapisy prawa prywatnego muszą
być traktowane jako bezwzględnie wiążące. W przypadku naszego kraju, podstawowymi źródłami międzynarodowego prawa prywatnego jest Konstytucja RP (art. 37,52,79) oraz oddzielne rozporządzenia (np. ustawa o cudzoziemcach) i
UGody międzynarodowe.
