Zasadnicza różnica pomiędzy stalami nierdzewnymi a żaroodpornymi tkwi na ich wykorzystywaniu, tj. warunkach eksploatacyjnych, w których będą eksploatowane. Dla stali nierdzewnych główną cechą eksploatacyjną jest odporność korozyjna. Są one stosowane w temperaturze pokojowej, (ale także w temperaturach kriogenicznych do temperatury ok. 500°C).
W takich okolicznościach ich przewodnim zadaniem jest wysoka odporność korozyjna, a inne własności materiału, np. własności mechaniczne mają słabsze znaczenie. Stale nierdzewne kiedyś rozróżniano na nierdzewne i kwasoodporne, teraz pod terminem nierdzewne rozumie się wszystkie, które jako główną cechę eksploatacyjną wykazują odporność korozyjną i nie są stalami żaroodpornymi, żarowytrzymałymi.

Dla stali żaroodpornych bardzo ważną właściwością materiału jest wysoka odporność korozyjna w temperaturze powyżej 500°C związana z odpornością na utlenianie w wysokiej temperaturze, czyli przeciwdziałaniem powstawania warstwy zgorzeliny na powierzchni materiału a także tworzeniu zgorzeliny, która będzie ciągle przylegać do powierzchni chroniąc wyrób przed dalszym utlenianiem. Z kolei, od stali żarowytrzymałych spodziewa się dużych własności mechanicznych w temperaturze powyżej 500°C, co jest związane z odpornością materiału na pełzanie, czyli powolne odkształcenie pod wpływem naprężeń niższych od granicy plastyczności materiału.
Stal nierdzewna (kwasoodporna) oraz żaroodporna należą do jednej kategorii stali odpornych na korozję, gdzie dominującym pierwiastkiem stopowym jest chrom, nikiel i molibden a w przypadku stali żaroodpornych, żarowytrzymałych niewielkie dodatki krzemu i
aluminium oraz ceru.